Chelsea-5

“Had ik in de tijd van Rubens geleefd, ik had een fucking godin geweest!
Mensen hadden mij aanbeden, en nu wordt ik uitgespuwd door de maatschappij.”

Chelsea-16

Deze blog is er eentje die voor mezelf ook heel speciaal is.
Chelsea was namelijk éen van de deelneemsters van mijn allereerste groepshoot,
en daarbij ook de allereerste plus size vrouw die ik voor mijn lens had. En HALLO?!
Hoe mooi was die shoot, en hoe mooi was zij?!
Die groepshoot zorgde ervoor dat andere plus size vrouwen zich gezien voelden,
want ook zónder het “volgens de maatschappij” perfecte maatje kan je er goed uitzien, toch?
Chelsea zorgde er voor dat ik sinds dan ook andere vrouwen aansprak.
Plus size vrouwen, maar ook vrouwen die niet het typische lijf hadden.
I owe her for that, want tenslotte draait mijn fotografie daar rond. Dat iédereen mooi is, eender je maat.

Chelsea werd jaren lang gewezen op haar overgewicht en creëerde daardoor een eetstoornis.
Telkens wanneer zij ziek is of kwaaltjes krijgt, wordt er steeds met de vinger naar haar gewicht gewezen,
ook al heeft dat er niets mee te maken.

De reden dat ze zich inschreef voor Mijn lijf, schoon lijf, is vooral omdat ze zichzelf weer liever wil zien,
maar ook omdat ze wil tonen dat dik óok mooi is, en dat dat niet persé ongezond zijn wil zeggen.

Maar, eerst een vooral:
Dank u, lieve Chelsea.
Dank u om voor mij persoonlijk deuren open te zetten, die achteraf bekeken altijd al hadden moeten openstaan.
Dank u om een spreekbuis te zijn voor zoveel andere vrouwen (en mannen), die plus size zijn,
of gewoonweg uit de boot vallen omdat ze niet het lichaam hebben die van de maatschappij verwacht wordt.
En vooral, dank u om je mooie zelf te durven zijn!

“Ik heb nooit van mezelf gevonden dat ik dik was tot iemand tegen mij zei dat ik dik was.
Zegt da dan ni genoeg?”

Die persoon heeft da toen misschien met de beste bedoeling gezegd, maar dat kruipt in u hoofd natuurlijk.
Dat was toen ook wel de maatschappij:
Als ge dik zijt, zijt ge ongezond.
En ergens snap ik die redenering wel, maar langs de andere kant is dat iets dat ik nog altijd geen plaats heb kunnen geven.

Ik krijg al sinds jonge leeftijd te horen: Als ik er blijf uit zien zoals ik er uit zie, zal ik nooit genoeg zijn, no matter what I do.
Ik heb als kind zó veel diëten gedaan, en moest dan naar de kinderdiëtist.

Mijn zus mocht toen bv. mayonaise eten en boter, en ik moest filet de sax en kippenwit eten.
Andere kindjes mochten chips eten, ik moest een stuk fruit eten.
Ik heb heel lang -en nu nog soms- geen fruit willen eten.
Ik koop dat wel, maar dan ligt dat in mijn ijskast te rotten omda ik dat niet kan eten omdat dat voor mij een triggerende eetsoort is.

Ik ben daarin gegroeid, want nu zal ik mij soms wel een stuk fruit pakken omdat ik daar zin in heb,
maar ik heb dat jaren niet gehad omdat dat hetgene was dat ik mócht eten want ik was een dikzak.
Dat is een onderliggend trauma waar ik nooit zal van af geraken, dat gaat altijd een beetje blijven sluimeren.

Chelsea heeft een geweldige mindset, eentje waar we allemaal iets kunnen van leren.
Eentje waar ik -toegegeven- ook wel een beetje jaloers op ben.
Zij staat regelmatig voor de lens en als je haar via instagram volgt kan je ook merken dat zij duidelijke taal spreekt over hoe de maatschappij omgaat met dikke mensen.

Ik heb een jaar in Australië gezeten, rond 2016-2017.
Daar is dat begonnen. Ik woog 120 kilo toen ik vertrok en woog er nog 90 toen ik terug kwam.
Het enige wat daar veranderd is, is dat ik een veel chiller leven had,
dat ik mijn mindset heb aangepast en dat ik niet meer in die ratrace zat waar ik thuis wel in zat.
Het gevoel dat ik mijn agenda altijd propvol moet plannen, dat had ik daar niet.

Ik werkte veel buiten in de boerderij en heb daar geen seconde aan mijn gewicht gedacht.

Ik was vermagerd, maar voelde ik mij daardoor beter? Nee.
Ik voelde mij wél mentaal beter door het leven dat ik toen leidde.
Stress en slaap heeft zoveel effect op u lichaam en gewicht, en dus dat had wel een heel grote invloed.
Maar eenmaal thuis val je al snel terug in je oud patroon. Dus na 2 weken thuis was ik weer al stikkapot, en ik begon snel weer bij te komen.

In 2018 ben ik geopereerd omdat ik een teveel aan vocht in mijn hoofd had.
Er zit nu een pompje in mijn hoofd en dat gaat naar mijn buikvlies.
Ik had continu koppijn van dat buisje en lag toen gans de dag in mijn bed.
Ik was mega ongelukkig en begon toen ook weer meer te eten. Ik moest mijn lichaam terug leren kennen.

Toen dat allemaal gesetteld was ben ik terecht gekomen in een sportgroep, een toffe groep en ik voelde me die periode ook beter.
Maar dan kwam covid, en viel gans mijn agenda plots leeg. En amai, wat was da voor een zwart gat?!

Alles kwam binnen, ik heb gebleten, ik heb afgezien, ik ben toen echt afgestorven vanbinnen.
Die sportgroep was altijd heel optimistisch en ik merkte dat zij niet om konden met mijn negativiteit.
Ik heb dan de beslissing voor mezelf gemaakt om er zelf iets aan te doen.

Ik ben toen een lingerieshoot gaan doen, dat was een actie in mijn gemeente.

“Toen ik die foto’s zag ben ik echt beginnen bleiten.
Die foto’s waren zó mooi!

Waardoor ik ben beginnen beseffen: Ik ben wél mooi.
I need to work on that”

Alle sport accounts die ik volgde heb ik toen ontvolgd,
en in plaats daarvan ben ik accounts beginnen volgen van mensen die bezig waren met body positivity.
Ik deed toen ook een shoot bij Morgane van Nobabes, en toen is dat voor mij eigenlijk allemaal begonnen.
Ik heb toen ook beseft dat ik meer voor mezelf wil doen.
Meer zelfzorg, mezelf graag zien, en meer rond inclusiviteit wil doen.
Voor de lens staat is voor mij iets therapeutisch.
Dat is een moment dat ik niet bezig ben met hoe mijn lichaam eruit ziet, en dat is een verademing.

Inclusiviteit, das gevaarlijk, want ge hebt altijd mensen daarbuiten.
Ook al doet ge superhard u best om inclusief te zijn, da lukt niet.
Maar gewoon al de moeite doen om naar anderen te luisteren, dan ga je u elke keer inclusiever maken.

Ik kocht ooit eens een lingerie setje waar de lingerie op maat werd gemaakt,
en de maten waren toen wel juist, maar dat middenstukje dat tussen u benen zit blijft wel dezelfde grootte.
It doesn’t work that way, mijn lichaam werkt zo niet.
En da ‘s normaal da ge da ni weet als ge dat zelf niet ondervindt.
Ik heb dat toen aangegeven en die hebben dat aangepast. En zo wordt je dus steeds inclusiever.

Als er kledingpatronen worden gemaakt wordt dat vaak in een small gemaakt,
en daarna vergroten ze dat uit, maar dat wordt niet juist uitvergroot, dat werkt niet.
Dat is ook de reden dat ze op een bepaalde maat stoppen:
Omdat ge maar zoveel keer kunt uitvergroten, en als ge het 1x meer gaat vergroten is het uit proportie en klopt het niet meer.

Dus ge moet maar eens denken, die laatste uitvergroting, zou da nog heel schoon zijn?
Ik denk het niet. Maar soit, ze hebben het dan toch aangeboden, da kunnen ze dan ook weer zeggen.

Eigenlijk zou er een nieuw patroon moeten gemaakt worden vanaf maat 48/50.
Logisch hé? Maar dat doen ze niet, want dat is een nieuwe productielijn en dat kost geld.

Chelsea-23

“Body positivity is niet meer populair hé.
De reden dat iedereen inclusief was, was omdat het hip was.”

H&M, Monki, .. die hebben hun maten terug ingeperkt.
Ik ben maatje 54 en zit op het randje van wat de meesten aanbieden.

Ik kon vroeger online via H&M regelmatig wel iets leuk vinden in mijn maat, maar nu vind ik nauwelijks nog iets.
En ook: ik moet ALTIJD meer betalen.
Ik snap het hé, er wordt meer stof gebruikt, maar das echt niet tof voor mij.
Jullie kunnen naar een primark gaan, en een H&M, waar ge cheap kleren vindt van nog wel degelijke kwaliteit en mooi zijn.
Bij mij gaat da niet.
Ik moet naar de MS, Ulla Popken, … andere speciaalzaken voor plus size, maar dat zijn allemaal zaken die in de hogere prijsklasse liggen.

Mensen zijn hun daar ni bewust van, maar als ik bv. naar een verkleedfeest moet, dan begin ik al te denken:
“waar the fuck ga ik iets vinden?”. Da gaat ni.

Halloween, pfff, ik doe da ni graag. Ik heb geen zin om dingen te zoeken in mijn maat.
Als ik dan al iets vind, dan moet ik dat aandoen want ik heb geen aanbod. En dan moet ik daar ook al heel wa geld tegen gooien.
Ik moest eens naar een gala thema. Ja, vind da maar eens, een galakleed in mijn maat.

Mindset in éen ding. Omgeving, da ‘s een ander verhaal.
Chelsea zorgt ervoor dat ze in een omgeving zit die aansluit bij hoe zij denkt en zich voelt.
“Haar bubbel” zoals ze zelf zegt. Maar naar de buitenwereld voelt zij zich nog steeds aangekeken.

Alleen ergens iets eten in het openbaar vind ik heel moeilijk.
Ik moet dan echt zien dat ik mijn oortjes bij mij heb en mag niet rond mij kijken.

Ik heb altijd het gevoel dat iedereen mij aankijkt want “Die dikke is weer aan het eten”.
Er zijn nochtans mensen die ongezonder leven dan ik, maar die worden daar niet op aangesproken.
Had ik in de tijd van Rubens geleefd, ik had een fucking godin geweest.
Mensen hadden mij aanbeden, en nu wordt ik uitgespuwd door de maatschappij.

“Fatshaming is de meest sociaal aanvaarde vorm van discriminatie.”

Kijk naar Daphne Agten die met de slimste mens mee deed.
De meeste commentaren op haar zijn positief,
maar dan zijn er tóch zijn er mensen die een emoji van een varken moeten zetten,
en toch iets moeten zeggen over haar gewicht.
Da meiske heeft 19 keer in de Slimste Mens gezeten!
Die is super slim, super getalenteerd en superlief.
Da is echt iemand die iedereen leuk zou vinden, maar toch is het nodig om iets over haar gewicht te zeggen.

Als er iemand een racistische opmerking zet, of een homofobe reactie geeft,
dan wordt daarop gereageerd van “ee wa zegt gij nu, da ‘s not done”.
Maar als iemand zegt “zie wa een dikke” dan wordt ge ni op u vingers getikt.
Da is zo sociaal aanvaard, da snapte ni.

Iedereen is ook altijd op dieet.
Ge zou straks schrik krijgen om met vrouwen weg te gaan om iets te gaan eten,
want het gaat er zó vaak over, over wat ze eten of niet willen eten.
Als er een schaaltje chips ofzo op tafel staat zit er ook altijd wel iemand tussen die zegt “ik moet er afblijven want als ik ermee begin…”
Da is allemaal zo normaal geworden.

Ik voel zoveel onrecht als iemand zegt “amai, wat gij nu in u mond steekt is echt heel ongezond”
want op dat moment hé, is gans u maaltijd verpest.
Als er iets is wat ik geleerd heb, dan is het om nooit commentaar te geven op iemand zijn eten.
Niet hoe weinig ze eten, niet hoeveel ze eten, niet wat ze eten.
Laat da gerust.

We pakken het verkeerde aan, zeg ik altijd tegen de mensen.
Als ge niet content zijt met wat ge in de spiegel ziet, dan moet ge ni aan u lichaam werken maar aan u kopke,
u mentale gezondheid.
Want het feit da gij niet content zijt met wat ge ziet in de spiegel komt ni voort uit u lichaam,
maar uit u onzekerheid.

Toen Chelsea voor mijn lens stond tijdens de groepshoot, 3 jaar geleden,
herinner ik mij dat de afstand stappen naar het veld voor haar niet vanzelfsprekend ging.
Ze had toen last van haar voet. Ik vraag haar hoe het daarmee gaat, maar ook daar komt het woord ‘fat shaming’ weer boven.

Ik heb chronische pijn ontwikkeld omdat mensen niet naar mij wouden luisteren, omdat ze altijd alles herleiden naar mijn gewicht.
In Mei 2021 heb ik mijn voet omgeslaan.
Ik had toen een inspuiting gekregen met pijnstilling van een dokter, en die zei: “Als het daarna niet beter is moet ge naar de chirurg”.
Het was niet beter, dus ik naar de chirurg. Die heeft mij niet laten wandelen en amper naar mijn voet gekeken.
Die zei gewoon: “De vorige heeft da ni goed gespoten, ik ga het opnieuw doen”.
Die heeft dat toen ook effectief gedaan, maar zat in een vetlichaampje, met als resultaat dat mijn enkel nu dik staat.
Die wordt nooit meer dun. Echt kak, voor u schoenen, maar het doet ook gewoon pijn.

“Als het binnen 4 weken niet beter is, kom dan maar terug.
In tussentijd kunde best op dieet gaan”.

Alé hop, ik naar een nieuwe dokter, want daar wou ik niet meer gaan.
En daar weer van het zelfde, zonder deftige onderzoeken:
“U kraakbeen is het aan het begeven onder u gewicht, ge moet afvallen”

Raar, want ik had da wel ni voor ik mijn voet omsloeg. Ik kon die toen op een papierke geven:
Dit is het NIET. Ik ben niet akkoord. Wat nu?

Had ik toen niet gestreden voor een MRI, die hadden mij er waarschijnlijk geen gegeven.
Aan de hand van die MRI zagen ze dat mijn kraakbeen in orde was zoals ik dacht, maar ze bleef alles naar mijn gewicht herleiden.
Na een ader onderzoek zagen ze dat ook die in orde waren, en opnieuw, dat het toch aan mijn gewicht zal liggen.

Voor mij was dat toen afgerond, ik ben daar weggegaan, het hoefde niet meer voor mij.

Ik heb die periode heel weinig geten, dat was allemaal heel triggerend voor mij.

“Ik kwam wel op tegen die dokters, maar dan zat ik in mijn auto: Bleiten bleiten bleiten.”

Toen kwam ik terecht bij een andere arts -love him- in Gent.
Hij heeft de verslagen van die 4 dokters bekeken, waar alles in stond van overgewicht, en heeft dat allemaal geskipt.
Die heeft naar mijn voet gekeken, heeft naar mij geluisterd.
Ik heb toen verdere onderzoeken moeten doen en uiteindelijk zei die:
“Ge hebt chronische pijn ontwikkeld omdat ge daar al zo lang mee bezig zijt”
Ik was daar toen al 2 jaar mee bezig.

Hij stuurde mij door naar de pijnkliniek waar ik infiltraties kreeg met stroom op, om mijn zenuwen in gang te houden.
Ik moest toen ook medicatie nemen, waardoor de pijn allemaal veel milder is geworden.

Ik heb ook een jaar een traject gevolgd in een multidisciplinair pijncentrum met verschillende specialisten,
zoals een kinesist, ergotherapeut, psycholoog, verpleegkundige en een arts.
Je wordt daar dan op alle vlakken geholpen.
Daar ben ik bepaalde dingen te weten gekomen en door dingen aan te passen in mijn leven ben ik beter met mijn pijn beginnen omgaan.
Ik wandel ondertussen niet meer met mijn stok en fiets regelmatig.
Het is nog altijd niet helemaal weg, maar ik kan wel terug veel meer.

Die laatste arts heeft mij dus wel geholpen.

Vandaag let ik op mijn voeding, op de manier dat ik mijn lichaam probeer te geven wat het nodig heeft. Door intuïtief eten, voor mijn lichaam te zorgen en ernaar te luisteren, kan ik nu genieten van een gezonde maaltijd, of fruit.

Sidenote:

Ik en Chelsea waren trouwens de dag van de shoot niet alleen,
en ik vind dus ook niet dat we alle credits mogen pakken.
Ik had een logée op bezoek, de grootste knuffelbeer, en omdat ik me herinnerde van onze vorige ontmoeting dat Chelsea een evengrote dierenvriend is als ik,
wist ik ook dat zij geen probleem ging hebben met zijn aanwezigheid.
Lieve Bakko heeft ons heel hard afgeleid tijdens het interview, maar ik denk niet dat we dat erg vonden haha.
En dus ik vond dat hij ook een plekje verdiende in de blog!

Een verhaal over fat shaming, zelfliefde, en gehoord worden.
Past perfect in de blogs van Mijn Lijf, Schoon Lijf.
Nog eens bedankt, Chelsea, gij schone vrouw, blijf vooral wie je bent.

Heb jij ook een verhaal over je lichaam, waarvan je denkt dat anderen misschien wel inspiratie uit kunnen halen? Ik kies maandelijks iemand uit de mailbox om uit te nodigen naar de studio, dus schrijf je gerust in, ik hoor graag jullie verhaal.

Inschrijven

.

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte van alle nieuwigheden en promoties!

Privacy Policy