“Al sinds ik jong was heb ik een haat-liefde relatie met mijn lichaam”
Toen ik Els mailde dat ik haar graag betrok bij het project van Mijn Lijf Schoon Lijf,
kreeg ik meteen een super enthousiaste reactie terug.
Door de bagage die zij meedraagt, staat zij zelf ook helemaal achter het project.
Ons gesprek ging over grenzen aanvoelen en aangeven:
Iets waarvan velen van ons mee struggelen en waar jullie (en trouwens ikzelf ook) veel van kunnen leren.
Ik volg je al héel lang en wou al lang eens komen shooten, maar de stap was telkens te groot.
Toen ik de blog zag voelde ik mij meteen aangesproken omdat het helemaal gaat over je lichaam en het verhaal er achter.
Al sinds ik jong was heb ik een haat-liefde relatie met mijn lichaam. Niet persé omwille van hoe het eruit ziet,
maar ik heb niet de gemakkelijkste jeugd gehad. Ik ging heel vroeg al uit, ik heb écht gefeest, en dat was een aanslag op mijn lichaam.
Toen ik in het 6de middelbaar zat heb ik ook even op de rand van een eetstoornis gezeten.
De directie belde toen naar mijn ouders: “Ze eet haar boterhammen niet op en vermagerd heel hard”.
Dat was niet omdat ik mijn lichaam niet graag zag, maar eerder omdat ik mentaal niet helemaal oké was.
“Wat als dat kindje geboren wordt en wij zijn er niet meer? Wie gaat er dan voor hem zorgen?”
Toen ik 22 jaar was was ik voor de 1ste keer zwanger, ik was nog piepjong.
Het was een jongetje, maar op 23 weken zagen ze dat hij een waterhoofdje had.
In zijn hersenen zat een adertje dat niet juist zat, of dat verstopt zat, waardoor zijn hersenen eigenlijk begonnen op te zwellen
en daardoor verstoorde dat alle functies in zijn lichaam.
Hij had heel misschien wel levend kunnen geboren worden, maar hij zou fysiek enorm gehandicapt geweest zijn.
Ik ben heel gevoelig en empatisch, waardoor ik dit niet kon toelaten.
Natuurlijk, wij hadden de keuze. Soms worden kindjes zo geboren zonder je dat op voorhand weet, maar bij ons was dat wel het geval, wij hadden een keuze.
Want wat als dat kindje geboren wordt en wij zijn er niet meer?
Wie gaat er dan voor hem zorgen?
Ik en mijn (inmiddels ex) man hebben daar wel moeten over nadenken maar hij zei toen ook, we gaan dit niet doen.
Ik moest -gezien de termijn die ik al was- effectief bevallen van Seth. Daarvoor moesten we 8 dagen wachten.
Tijdens die 8 dagen heb ik mijn lichaam heel hard afgeblokt: Ik wou hem niet meer voelen, voor mij was hij eigenlijk al dood.
Na die 8 dagen zijn we naar het ziekenhuis moeten gaan en hebben ze hem laten inslapen via de navelstreng.
Toen ben ik bevallen van Seth.
In de eerste instantie wou ik hem niet vasthouden, maar ik heb dat uiteindelijk wel gedaan. Ik had toen het gevoel:
“Ik moet hem zien, anders ga ik het niet kunnen afsluiten”
Boven De Wolken bestond toen nog niet, maar de verpleging heeft toen foto’s genomen en ik ben heel blij dat ik die foto’s heb.
Ik was trouwens samen met mijn zus zwanger.
Haar zoontje werd geboren 2 maand na Seth.
Toen we naar het ziekenhuis gingen en we zagen haar daar liggen met haar zoontje in haar armen,
ja, dat was de eerste keer dat ik en mijn toenmalige man gecrasht zijn.
Ik voelde echt dat ik daar niet kon blijven.
Dat was voor iedereen echt dubbel, want wij waren super blij voor haar hé! En dat bij haar alles wél goed liep.
Maar ook voor mijn ouders en zus was dat niet makkelijk.
Langs de ene kant gelukkig dat haar zoontje er was, maar ze wisten dat wij het er moeilijk mee hadden.
Wij zijn toen uit het ziekenhuis vertrokken en eenmaal in de lift zijn wij allebei beginnen wenen. Dat was de eerste keer.
De week daarna is mijn ex-man zijn zus ook bevallen, óok van een jongen, dus dat was wel een heel instense periode.
“Maar ik dacht dat ik dat allemaal wel goed had kunnen plaatsen”
Seth heeft mij en mijn toenmalige man wel dichter bij elkaar gebracht.
Het eerste jaar mocht ik niet terug zwanger worden, en mogelijk was dat hetgene wat Seth had,
iets wat ik doorgaf aan jongens, dus moesten we tests laten doen.
We zijn toen weer heel vaak beginnen uitgaan. Ja, infeite een beetje verdringen hé.
Maar toen kregen we groen licht dat het niet erfelijk was, het was gewoon pech.
Ik was nog zo jong dat ik dat eigenlijk nooit verwerkt heb. Ik heb dat volledig afgeblokt en verdrongen.
Mijn lichaam heeft dat toen gewoon helemaal overgenomen, want als ik daar nu aan denk:
Ik ben maar een week thuis geweest na de bevalling en ben toen direct terug gaan werken,
want wat ge mentaal niet aankunt, pakt u lichaam gewoon over,
en het is misschien raar om te zeggen maar ik ben wel trots op mijn lichaam dat dat heeft gezegd van:
“Oké, we moeten hier door, ík neem het hier over”
Ik ben na dat groen licht gestopt met de pil, en was eigenlijk onmiddelijk terug zwanger, van een meisje.
De eerste 20 weken heb ik mijn lichaam een beetje weggestoken en ik heb ook heel lang gewacht met het te vertellen aan de mensen.
Ik dacht, straks loopt dat hier weer mis en moet ik dat weer allemaal uitleggen.
Ik was wel heel blij dat het meisje was want moest het een jongen geweest zijn had dat voor mij precies geweest dat ik Seth zou vervangen,
ook al is dat niet zo, maar in mijn hoofd was dat dus wel zo.
Ik was uitgerekend op (zogoedals) dezelfde datum als met Seth, en ik wou niet overtijd gaan om onnodig risico te vermijden,
dus ben ik ingeleid geweest.
Ik dacht, eenmaal ze er uit ging komen dat dat heel emotioneel ging zijn, omdat dat wel een levend kind ging zijn,
maar toen ze er was wou ik ze niet meteen vasthouden.
Ik wou dat ze eerst werd nagekeken of ze wel helemaal in orde was.
En dat was ze wel. Noé was trouwens een heel grote baby, tegenover Seth die maar half zijn termijn had gedaan, dat was wel wennen.
Noé is geboren in Mei, maar 2 maand ervoor was mijn papa overleden aan kanker. Ook dat was heel emotioneel.
Mijn lichaam reageerde daar heel hard op, ik kon toen niet meer gaan werken omdat ik harde buiken had van de stress.
Ik vind het heel jammer dat hij haar nooit heeft kunnen zien.
Het heeft toen enkele jaren heel goed gegaan met mij, ik was ook terug aan het sporten en zat goed in mijn vel.
Nog voor ik zwanger werd van Seth had ik al vermoedens van bedrog, met mijn beste vriendin nog wel.
Dit is toen nooit bevestigd geweest, dus liet ik dat voorbij gaan.
Dit werd ondertussen wel bevestigd, en bleek dat hij mij later in onze relatie nog eens had bedrogen.
Ik kon het 1x vergeven, maar geen 2x.
Het was toen voor mij wel gemakkelijk om te zeggen:
Hier stopt het voor mij.
Dat heeft wel een heel zwaar effect gehad op mijn zelfvertrouwen.
De vrouw waarmee hij mij bedrogen heeft had een totaal ander lichaam dan mij, helemaal het tegenovergestelde!
Dat heeft veel gedaan met mijn zelfbeeld en mijn zelfvertrouwen was volledig weg.
“Maar ik had Noé, dus ik moest er door.”
Ik ben altijd een beetje onzeker geweest, ook als kind, en door dat bedrog en die breuk is dat natuurlijk gewoon versterkt.
Ik ben alleen gaan wonen en ben heel veel beginnen werken,
vooral omdat ik mij wou bezighouden en ik wou Noé ook niets ontzeggen.
Ik was ambtenaar, en in de week dat Noé er niet was deed ik ook 3 horeca jobs.
Ik heb dat 3 jaar volgehouden, maar na dat 3de jaar ben ik volledig gecrasht en heb ik een burnout gehad.
Ik was toen 32.
“Ik ben op een dag wakker geworden en kon niet meer uit bed.”
Dat was heel confronterend, want ik vind dat ik een sterk lichaam heb,
maar toen kon ik gewoon niet meer.
Mijn zus is mij komen halen, heeft mij aangekleed en is met mij bij de dokter gegaan.
Ik ben toen 3 maand thuis geweest, en heb toen niets anders gedaan dan geslapen.
Na die 3 maand was mijn lichaam wel uitgerust, maar mentaal was ik nog niet oké.
Ik ben naar de psycholoog beginnen gaan en dat hielp mij wel, ik ben toen alles beginnen verwerken:
Seth, de breuk, mijn papa, …
Maar zo het ding waarbij ik mijzelf niet goed genoeg voelde, dat was nog niet geplaatst.
Ik ben dan uiteindelijk 6 jaar alleen geweest, op enkele korte dingen na,
maar ik trok ook gewoon altijd de verkeerde mannen voor mij aan omdat ik niet goed in mijn vel zat,
en ik zat op een punt dat ik dacht:
Ik ben goed alleen, ik ben gelukkig en heb niemand nodig.
En dan plots leerde ik mijn huidige vriend kennen.
In het begin zat dat allemaal goed maar naarmate de relatie vorderde voelde ik mezelf terugkeren naar dat minderwaardig gevoel.
Ik begon aan mezelf te twijfelen waardoor ik naar hem ook heel onzeker overkwam,
en dat is niet goed voor je relatie want die dynamiek zit dan plots helemaal niet meer oké.
Maar ik spreek daar nog altijd over met mijn psycholoog en dat helpt.
Ook mijn vriend is daar erg open over.
Na die 3 maand slapen ben ik halftijds beginnen werken.
Ik ben wel veranderd van werk, want ik voelde mij heel schuldig op mijn toenmalige job en kon daar moeilijk mee omgaan.
Dus na 10 jaar een nieuwe job, nieuwe ervaringen, nieuwe omgeving, en dat was wel goed.
“En toen kwam covid.”
We mochten toen niet meer weg gaan, of uitgaan, dus ben ik superveel beginnen sporten en lopen.
Ik was daardoor afgevallen en was op mijn fitst.
Maar toen was covid gedaan en mochten we terug weggaan.
Ik ben heel sociaal en ga graag iets eten en drinken dus is het kwestie van de balans daartussen te zoeken.
Vandaar die haat-liefde relatie met mijn lichaam. Mijn mentale gezondheid heeft heel veel effect op mijn lijf.
Lichamelijk ben ik vandaag niet helemaal zoals ik het zou willen. Ik ben niet op mijn zwaarst, maar ook niet op mijn fitst.
En daarom ben ik ook hier:
Ik ga het nu vastleggen, zoals ik nu ben, en dat is oké.
Sinds die burnout voel ik heel goed aan wanneer ik weer in diezelfde cyclus aan het geraken ben.
Ik voel dat fysiek vooral in mijn rug, en mentaal voel ik dat als ik heel prikkelbaar begin te worden.
Ik weet dan dat ik een beetje gas terug moet nemen.
Ik doe dan vooral aan zelfzorg.
Ik heb een opleiding gedaan voor coaching en van daaruit ben ik meer mindset coaching beginnen doen. Ik geef nu ook workshops.
Daarbij is het de bedoeling dat je wat tijd vrijmaakt voor jezelf en even stil te staan van:
“Oké, wat heb ik nu nodig, en waar ga ik energie uithalen?”
Niet gewoon opstaan en gaan want dat is voor velen een heel grote valkuil.
Want als we alleen maar geven en geven, dan blijft er voor onszelf niets meer over.
We zijn ook gewoon veel leukere mensen als we tijd nemen voor onszelf, dan hebben we ook gewoon veel meer reserve om te geven.
Ik kan mijn grens nu ook goed afbakenen en dingen schrappen in de agenda.
Ik ga bv. heel graag naar festivals maar ik kan geen ticket op voorhand kopen,
want ik weet dan nog niet of ik op dat moment de energie ga hebben om te gaan,
dus ik koop dan altijd mijn tickets vrij laat, ook al betaal ik dan wellicht meer, maar da maakt mij niet uit.
“Als ik op dat moment de energie niet heb, dan ga ik niet. Ik voel mijn grenzen aan.”
Door de burnout ben ik dit beginnen beseffen. Ik kon zo niet blijven verderleven, vooral ook voor mijn dochter.
Kinderen zijn een spiegel, en ze nemen zo over van wat ze zien, dat ik toen ook heb beseft:
Dit is niet de juiste vibe die ik afgeef, dat je je moet kapotwerken en blijven doorgaan.
Ik heb ook altijd met haar gesproken over Seth.
Vroeger hield ik mijn emoties tegen naar haar toe, maar nu durf ik ook gewoon tegen haar zeggen:
“Het is oké om verdrietig te zijn, ge moogt wenen”
Ik voel dat ze daar veel uithaald, want zij kan dit ook aangeven.
Ze is nu 12 en soms zegt ze “Mama ik voel mij vandaag niet zo goed” of “ik ben verdrietig”.
Ik vind dat mooi. Wij hebben ook een heel goede band, en da vind ik wel belangrijk.
Tot zover het gesprek met Els. Super inspirerend verhaal, if you ask me.
Ik ben ervan overtuigd dat wij in een generatie leven waar we veel te veel hooi op onze vork nemen.
Dit kan trouwens bevestigd worden door het aantal burnouts die worden vastgesteld sinds enkele jaren.
Ik geloof ook ten volle dat wij niet genoeg stilstaan, dat die grenzen soms heel ver te zoeken zijn,
laat staan dat we deze kunnen afbakenen. Gelukkig zijn er daarvoor mensen die ons kunnen helpen, waaronder Els zelf dus. Je kan haar volgen via haar instagram, en haar inboeken voor coaching of workshops.
(Ben ik daarover al aan het spreken met haar om hier in de studio in te plannen? Misschien.)
Ik vond het allesinds geweldig om haar te ontmoeten!
Heb jij ook een verhaal over je lichaam, waarvan je denkt dat anderen misschien wel inspiratie uit kunnen halen? Ik kies maandelijks iemand uit de mailbox om uit te nodigen naar de studio, dus schrijf je gerust in, ik hoor graag jullie verhaal.
.