“Ik dacht toen: ‘tis niet voor ons, zwanger worden.”
Het volledige concept van “Mijn lijf, schoon lijf” draait om herkenbaarheid.
Ik wil dat mensen de verhalen lezen en denken “ahh, da ‘s precies mijn leven” of “Oef, ik sta hier niet alleen in”.
Ik kreeg na mijn vorige blog van iemand die zich sinds het begin van het project inschreef,
de reactie dat ze niet wist dat het enkel voor vrouwen was die een effectieve ziekte of aandoening hadden.
Dit is dus niet het geval! Ikzelf ben nog heel zoekende naar hoe en wat ik net wil,
maar het is absoluut de bedoeling dat jullie jezelf terug vinden in de verhalen,
jezelf kan aansluiten bij de mindset van hen, en er misschien zelf een lichtpunt kan uithalen, iets sterkend.
En dus viel ik op Ille. Zij leeft al heel haar leven met een haat-liefde verhouding met haar lichaam.
Een jojo effect qua gewicht, PCOS, een bypass waar er nadien terug kilo’s bijkwamen, fertiliteitstrajecten,
twee kinderen, en operaties. Haar huid onderging heel wat ups en downs en daar leert zij gaandeweg mee omgaan.
“PCOS, ik weet niet of je dat kent?”
Ik weet al sinds mijn 15de dat ik aan PCOS (Polycysteus Ovarium Syndroom) lijd.
Dat is een hormoonziekte waarbij je weinig eisprongen hebt, in combinatie met een hele reeks andere symptomen.
Dat uit zich bij vrouwen op verschillende manieren, de ene heeft bv. meer beharing, denk maar aan een snorretje of baardje, ..
Bij mij is dat ik weinig maandstonden had, ik had misschien 2 à 3 maandstonden per jaar.
Leuk, nooit bloedingen, maar als ge daar over nadenkt weet ge ook:
Minder kansen om zwanger te worden.
Ik wist dus op voorhand dat dat moeilijk zou worden.
Met mijn ex man waren er ook bijkomende onderzoeken nodig om te bepalen welke inspanningen ze konden doen
om te assisteren want daar hebt ge ook ne waaier aan mogelijkheden voor.
En dan bleek dat er ook bij hém moeilijkheden waren.
“Dusja, we stonden er voor, en dan was de keuze:
gaan we erdoor of niet?
Maarja, bij beiden was de kinderwens wel supergroot.”
Rond mijn 27ste zijn we dan in Aalst een traject gestart waarbij ze je meest vruchtbare dag bepalen.
Je partner moet dan een staal gaan afleveren, de beste zaadcellen worden eruit genomen
en dan op een bepaald uur moet je als vrouw terug gaan en dan wordt dat ingebracht.
Tijdens een van die behandelingen is mijn toenmalige partner naar daar gegaan om zijn staal binnen te geven
en ik moest dan in de namiddag naar daar gaan. Dus ik kom daar toe en zit te wachten, wachten, ..
Ik zie mensen passeren, niemand spreekt mij aan.
Ik zie de dokter passeren, die spreekt mij ook niet aan.
Ik zie alleen maar de tijd verder tikken.
Maar het probleem is dat je daar op een bepaald uur moet zijn omdat je window van mogelijkheden maar heel kort is.
Na een anderhalf uur wachten riep ze mij eindelijk binnen, en haar boodschap was heel droog:
“Het gaat vandaag niet door, want het staal van u partner is niet voldoende. Ik wens u nog heel veel succes met de volgende ronde.”
Das ne klop da ge krijgt.
Dus ik heb mij staande gehouden toen, ik dacht:
Oké goed, ik maak een nieuwe afspraak bij de gynaecoloog en we zien van daar wel weer verder.
Ik ging toen naar mijn auto, stapte in, en toen:
Bleiten bleiten bleiten.
Ik dacht toen, ‘tis ni voor ons, zwanger worden.
Ik ben dan terug naar mijn huisarts gegaan, die had gelukkig wel heel veel begrip voor de situatie.
Zij vroeg mij waarom ik niet bij een specialist voor fertiliteit (ivf) ging. Ik ben toen direct doorverwezen geweest.
Er is wel wat tijd voorbij gegaan voor onderzoeken,
maar was uiteindelijk binnen het half jaar zwanger van mijn eerste zoontje, dus wel vrij snel.
Het volledige traject heeft 1,5 jaar geduurd.
Ikzelf heb -gelukkig- nooit een fertiliteitstraject moeten volgen, wat maakt dat ik hier ook heel weinig mee bekend ben.
Ik vraag haar dan ook wat dit met zich meebracht.
Ja ge krijgt daar heel veel vapeurs van hé.
Ze pushen dat in hoge aantallen, dus dat is niet lichaamseigen.
Als u eigen lichaam die hormonen aanmaakt, dan reageert dat daar correct op, in geval van hormoonspuiten dus niet.
Door gans dat gedoe wou mijn toenmalige partner eerst geen 2de kind.
Ik daarintegen wou dat wel, maar dat is wel op de lange baan geschoven geweest.
Er zit 4 jaar tussen mijn 2 zoontjes.
Ik was uiteindelijk bij mijn 2de zoontje nóg sneller zwanger, want ik had nog embryo’s ingevroren van de eerste keer.
Daar hebben ze dan eentje van ontdooit.
Da ‘s een beetje raar om dat zo te zeggen, maar ze maken daar dan een pinguin van,
en eigenlijk was ik van de eerste stimulatie zwanger.
Ille komt mij over als iemand die sterk in haar schoenen staat, weet wat ze wil, maar dat was niet altijd het geval.
Na alle gewichtschommelingen besloot ze om een gastric bypass te ondergaan.
“Zie die dikke, ze is zelf te lui om te voet te gaan!”
Ergens rond 2006, nog vóor de kinderen, zat ik eens achter op de scooter bij mijn toenmalig lief.
Er liepen daar 3 jongeren op straat en de ene riep:
“Zie die dikke, ze is zelf te lui om tevoet te gaan, ze moet haar laten rondrijden!”
Dat was voor mij de druppel, ik moet er iets aan doen en wel nú.
In 2007 onderging ik een gastric bypass operatie en ik verloor toen 45 kilo,
maar het leven neemt het over, en de drang om te eten ook, en dus kwam ik terug 10 kilo bij.
De arts raadde mij toen aan om terug wat af te vallen, om vlotter zwanger te kunnen worden.
Uiteindelijk ben ik dankzij medicatie voor PCOS terug enkele kilo’s vermagerd.
Ik weet trouwens niet of dat invloed had op mijn vruchtbaarheid.
“Vroeger hield mij dat tegen om korte mouwen te dragen, maar nu niet meer.
Waarom zou ik mij moeten schamen?”
Door het vermageren, bijkomen, en vermageren, .. had ik best wat huidoverschot.
Mijn armen, buik en borsten waren het ergste.
Ik liet toen een armlift doen, maar deed een allergische reactie op de inwendige hechtdraad, heel degoutant.
Dat is volledig weer open gescheurd en begon te infecteren.
De chirurg zei: “Als ge daar allergisch aan zijt, kunnen we daar eigenlijk niks aan doen”, dus eigenlijk was da gewoon:
Flapke toe vanbuiten en zo laten helen, waardoor de littekens niet mooi zijn.
Daarnaast hebben ze ook te weinig weggesneden, waardoor ik nog altijd dikke armen heb.
Vroeger hield mij dat ook echt tegen om korte mouwen te dragen, maar nu niet meer.
Ik heb plots een klik gemaakt. Waarom zou ik mij moeten schamen?
Trouwens, niemand loopt op straat met zijn armen omhoog.
Je m’en fous.
“Dat zit zo in u hoofd, dat u minpuntjes voor anderen ook worden uitvergroot, maar da is dus ni.”
Op mijn vorig werk deed ik eens mijn haar op een staart en mijn collega zei toen:
“Ah oei, das de eerste keer da ik zie da gij littekens hebt” en toen dacht ik:
“Ah oké, da valt dan toch ni zo neig op voor andere mensen”.
Maar dat is het net:
Dat zit zo in u hoofd, al u minpuntjes en mindere kanten, dat da voor anderen ook worden uitvergroot, maar da is dus ni.”
Ik liet uiteindelijk ook een borstlift doen, dat genas wél goed, zonder littekens.
Dat een zwangerschap vaak een tol eist op ons lichaam, weten we allemaal.
Ook een bypass kan soms zekere ‘schade’ nalaten.
Naarmate we ouder worden, ondergaat ons lichaam allerlei metamorfoses en daar kan Ille zeker over meespreken.
In 2012 onderging zij een operatie voor een dubbele rughernia.
“We moeten nú opereren, anders zit ge binnen dit en een paar maanden in ne rolstoel”
Het was 2010 toen ik mijn haar aan het drogen was.
Ge weet wel, hoofd naar voor en hop. Ik liep toen een dubbele rughernia op.
Ik heb meerdere dagen in feutushouding gezeten, heb kine gedaan, rugschool, …
Ik had eerst uitstralingspijn van mijn heup naar mijn knie,
maar de chirurgen zeiden dat ik te jong was voor een operatie, dus ze raadden mij de pijnkliniek aan.
Daar kreeg ik epidurales: Heel pijnlijk, en het werkte niet.
Ze zeiden toen dat de pijnkliniek niets voor mij was.
‘Doorbijten en verder doen”
Uiteindelijk begon het ook uit te stralen naar mijn voet, maar ge sukkelt gewoon verder want ze willen toch niet opereren.
Ik ben toen bij een andere chirurg terecht gekomen.
Die zei “ik ga ook niet opereren, maar ik ga het wel korter opvolgen, want op een jaar tijd zo een uitstralingen, da ‘s snel.”
Ik had ook geen gevoel meer aan de zijkant van mijn been,
dus motorisch was dat aan het minderen en waarschijnlijk was er een gevoelszenuw geraakt of afgekneld.
Na enkele maanden had ik het ook aan mijn ander been en toen zeiden ze:
“We moeten nú direct opereren, anders zit ge binnen dit en een paar maan in ne rolstoel”
De effectieve operatie was in 2012. Daar heb ik dus ook een litteken aan overgehouden.
Dit was Ille haar verhaal.
Mama van 2 prachtige boys, zoals ze zelf quote.
Het is naar mijn weten een verhaal waar velen zichzelf zullen in herkennen,
al dan niet heel letterlijk.
Ik haalde er nog even haar aanmelding bij voor “Mijn lijf, schoon lijf” en wou daar toch ook graag nog een stukje uithalen voor jullie,
want dat was tenslotte een van de redenen dat ik haar er uit koos.
“Mijn lijf staat vol littekens die mijn verleden markeren.
Momenten waar ik met liefde en trots op terug kijk, anderen die ik liever niet terug zie.
Ik heb al sinds kind af vooral een haatrelatie met mijn lichaam
en hoop dit met een shoot wat meer lief te hebben.”
Lieve Ille, ook ik hoop dat je jezelf wat meer liefhebt na de shoot.
Heb jij ook een verhaal over je lichaam,
waarvan je denkt dat anderen misschien wel inspiratie uit kunnen halen?
Ik kies maandelijks iemand uit de mailbox om uit te nodigen naar de studio,
dus schrijf je gerust in, ik hoor graag jullie verhaal.
Inschrijven