"Het belangrijkste is vooral de steun. De steun van mijn vrienden, partner en familie.
Zonder hen was ik nu niet die sterke, zelfzekere vrouw die ik vandaag ben."
Ik ontmoette Thammy 2 jaar geleden, toen ze bij mij kwam shooten.
Haar verhaal was toen al eentje die bleef plakken, dus toen zij zich inschreef voor “Mijn lijf, schoon lijf” twijfelde ik geen seconde:
Ik wilde haar er heel graag bij.
Ik stond net buiten toen ze aankwam, met een dikke wollen muts op haar hoofd.
Het is tenslotte al november, en zo met een kaal hoofd, dat wordt snel koud.
“Alopecia, alopecia wat? Daar was huilbui 735”
Van een vrouw die dagelijks enorm bezig is met haar voorkomen, en dan vooral met haar kapsel,
naar een vrouw zonder slechts éen enkel haart te bespeuren. Het ging heel snel voor Thammy.
Het was Februari 2020. Ik was 29 toen ik een vreemde kale plek achteraan in mijn nek opmerkte.
Ik dacht: “Wat is dit? En waarom zie ik dit nu pas?”
Paniek alom.
Al snel merkte ik een 2de kale plek, net achter mijn oor. De grond zakte weg van onder mijn voeten.
Ik ging op zoek naar antwoorden en toen ik bij de dokter zat kwam het verdict: Ik heb alopecia.
Toen ik bij de dermatoloog ging viel dat woord weer: Alopecia areata.
Het enige wat ik van de consultatie kon onthouden waren de woorden:
Stress, erfelijkheid, cortisone zalfjes, om de zoveel weken cortisone injecties, en afwachten, …
Ik kreeg gelukkig beetje bij beetje mijn haren terug: 2 schattige plukjes haar op die lelijke kale plekken.
Hoe gelukkig kan iemand zijn met zo een beetje haar?
En toen sloeg het noodlot toe.
In mei 2020 kreeg ik telefoon.
“Dag mevrouw, ik bel in verband met uw covid test, u bent positief getest.”
Na 2 weken uitzieken tijdens quarantaine raapte ik eindelijk de moed bijeen
om mezelf eens goed onder handen te pakken in de badkamer. Eerder had ik daar de energie niet voor.
En jawel, toen ik mijn haar omhoog deed, was het haar vanaf mijn linkeroor naar mijn achterhoofd,
en zo naar mijn rechteroor, vollédig weg! Geen haarzakje meer te bespeuren.
Enkele weken later ging ik terug langs bij de dermatoloog. Ik had toen ook al enkele kale plekjes bovenop mijn hoofd.
Zij vertelde mij toen dat er niet veel meer gedaan kon worden, want er was teveel om te injecteren.
Dus kreeg ik mijn eerste gesprek over pruiken en mutsjes…
Ik heb daar in het begin tegen proberen te vechten.
Ik ben ondertussen tenslotte een echte pro in het wegstoppen van mijn kale plekjes.
Maar mijn omgeving zei me dat ik mezelf niet verder moest kwellen, en dus ging ik met mijn beste vriendin op pruiken toer.
Ik kocht toen mijn eerste pruik aan.
Preventief, voor als het echt niet anders kon.
Helaas liep dat allemaal anders dan ze had gehoopt.
Wat een lichtpuntje in haar traject had moeten zijn, werd een verhaal van teleurstelling.
Ik had bij die kapster echt een schoon pruikske gepast. Ze voelde heel echt aan en paste helemaal bij mij.
Toen ik mijn besteld exemplaar ging oppikken voelde ik meteen dat dit niet over dezelfde pruik ging.
Ze voelde zo raar, dik en stijf aan! Haar uitleg was toen dat ze nog moest goed vallen naarmate ik ze ging dragen.
Nu besef ik dat het larie in pakjes was.
Ook verzekerde ze mij dat ik minstens 2 jaar ging kunnen doen met de pruik.
Kort na de aankoop van de pruik ging ik bij een nieuwe kapper om klevertjes te kopen om de pruik te kunnen bevestigen.
Die kapper zei tegen mij “Ge hebt daar een schoon pruikske, jammer dat ze maar 6 maand gaat meegaan”.
Het bleek maar half echt haar te zijn, en half synthetisch.
Ik heb de pruik zelf bitterweinig aangedaan, enkel wanneer we eens uitgingen.
Nu staat ze eigenlijk wat stof te vangen, want er zit niet veel leven meer in.
Ondanks het feit dat ik mezelf niet kan voorstellen in haar situatie, vind ik toch dat zij daar vol zelfvertrouwen zit.
Ik stel me dan ook de vraag hoe haar omgeving hier allemaal mee omging.
“Hij heeft daar niet voor gekozen hé, om met een kale vrouw samen te zijn”
Ik en mijn vriend hadden net een huis gekocht toen ik mijn haar verloor.
Ik had schrik naar het intieme toe, dat hij me niet meer aantrekkelijk zou vinden,
maar telkens herhaalde hij dat hij hem geen beter vrouw kon voorstellen, dat ik ben wie ik ben en daar niks aan veranderd.
Hij is heel normaal omgegaan met de situatie en heeft mij altijd overal in gesteund.
Enkele maanden later was ik zwanger van mijn 2de kindje, dus dat intieme zat zeker nog goed!
De eerste maanden heb ik veel gehuild, maar hij deed dat nooit. Gelukkig maar, want anders was het hek heel van de dam.
Het is ook mede dankzij hem dat ik het een plaats heb gegeven.
Opeens zei hij “Nu moede stoppen met huilen, je kan er niks meer aan veranderen.” En daar ben ik hem heel dankbaar voor.
Ook zijn vrienden zeiden me regelmatig “Thamke, je bent zo een mooie vrouw, zelf zonder haar”
en “ge zijt een topvrouwke voor Bryan!”. Die kleine dingen maakten mij gelukkig.
Er waren geregeld vrouwen die mij zeiden “mijne man zou mij buiten steken!”
Ja, dan hebben die toch de verkeerde man in huis gehaald! Ik heb geluk, meer dan geluk!
“Na maanden vechten was uiteindelijk de dag aangebroken…
Ik ben dan maar een fles champagne gaan kopen en bij mijn beste vriendin gegaan.
Samen hebben we mijn laatste haren afgeschoren en de fles leeggedronken”
5 maand na de vaststelling van alopecia heb ik er aan toegegeven en mijn haar volledig geschoren.
Ikzelf heb sinds die dag niet meer geweend, ik had er vrede mee.
Mijn oudste zoontje, die toen 5 jaar was, heeft ook geholpen met mijn hoofd te scheren, zo was de confrontatie voor hem ook niet té groot.
Hij was nog zo klein om het te begrijpen.
Vandaag, 4 jaar later, maakt hij geregeld wel eens een grapje over mijn haar en dat siert hem wel, hoe hij ermee omgaat.
Ooit is het eens gebeurd dat er kinderen op school een liedje hadden gemaakt over het feit dat ik geen haar heb.
Toen is hij wel gecrasht. Hij zat te huilen op het toilet wanneer hij het vertelde.
Ik heb toen ook naar de betrokken ouders gestuurd of zij hun kinderen hier konden over aanspreken.
De ouders namen het toen ook wel allemaal heel serieus. Nadien is er eigenlijk niks meer gebeurd of gezegd.
Soms moet je gewoon eens je mond opendoen om zaken op te lossen in plaats van te zwijgen.
Mijn jongste zoontje weet van niet beter, hij is nog maar 3 en beseft nog niet goed dat ik geen haar heb.
Soms staat hij zelf mijn hoofd te kammen, god weet waarom haha.
Thammy is te werk als zorgkundige. Ze werkte toen op de dienst inwendige ziekten.
Ze vertelde me dat ze ongeveer 5 maanden thuis bleef om haar diagnose te plaatsen, te verwerken, en te verdrinken.
Mijn allereerste werkdag na deze periode was dan ook met de gekende, spuuglelijke “chemo-mutsjes”,
waarop die eerste dag ook al direct een patiënt de opmerking gaf: “Wa hebde gij nu op uwe kop!”.
Ik reageerde daar in de eerste instantie heel rustig op.
Diezelfde patiënt gaf in de zomer van 2024 dezelfde opmerking, maar dan over mijn kaal hoofd,
want ondertussen droeg ik al geen mutsjes meer. “Ej waar is u haar naartoe?” of “die pletskop”, met een dikke grijns op zijn gezicht.
Ik heb die toen wel op zijn plaats gezet. Sindsdien laat ik de zorg van die patiënt over aan mijn collega.
Al mijn andere patiënten zijn heel lief.
Ik vind het ook altijd leuk als ze mij vragen waarom ik een tulband draag, deze ga ik ook altijd met plezier beantwoorden.
Liever dat het mij gevraagd wordt, dan dat ze mij aanstaren.
Ik werk zelf met heel veel chemo en palliatieve patiënten en dat is dan ook het eerste wat ze zeggen: “Meisje, ben jij ook ziek?”
In het dagelijkse leven wordt ik vaak nagekeken, vooral in het begin.
Ik werd bijvoorbeeld voorgelaten in een lange rij aan de kassa, en er werd mij gevraagd of ze konden helpen met dragen.
“Dat is het eerste wat de mensen denken:
Dat ik ziek ben.”
In 2022 heb ik me ingeschreven om mee te doen aan een project via UZ Gent.
Een project voor mensen met alopecia, waarbij er medicatie wordt gebruikt die zou helpen om terug haargroei te krijgen,
namelijk JAK remmers.
Ik moest injecties krijgen om mijn longen te beschermen, een van de nadelen van de medicatie, maar ik had het ervoor over.
Ik kreeg heel vaak koortsblazen, was ook continu ziek aan de longen, en was op een korte tijd enkele kilo’s aangekomen.
Na 3 maanden had ik nog geen resultaat en toen kwamen de twijfels of het bij mij wel zou helpen.
Ik ben dan op eigen initiatief met deze medicatie gestopt.
Ik ben liever gezond, strakker in mijn lijf en kaal… dan mij continu ziek te moeten voelen.
Ik ben tot op de dag van vandaag dus niét in behandeling voor mijn auto-immuunziekte.
Ik heb het gewoon geaccepteerd.
Terwijl Thammy haar verhaal doet, valt me op hoe luchtig ze ermee omgaat.
Ik kan me nochtans alleen maar voorstellen dat dit, zeker als vrouw zijnde,
hard moet zijn om nergens op het lichaam nog haar te hebben.
Ik stel haar dan dus ook de vraag of ze, indien er morgen een medicijn op de markt zou komen dat haar haargroei verzekerd,
hiervoor zou intekenen.
Wetende dat mijn haar vroeger het allerbelangrijkste was, dat ik uren in de badkamer stond om het laatste haartje perfect te leggen,
en zelf zou gevochten hebben als er iemand aan mijn haar kwam, maar nee.
Ik heb er nu vrede mee.
Het enige waar ik wel nog volop op hoop, en ook effectief wens als ik een vallende ster zie,
is dat ik ooit mijn wenkbrauwen en wimpers mag terug krijgen.
Voor de rest hoef ik me nergens nog te scheren, hoe zalig is da?
Ik heb er denk ik vooral mee leren leven en ik moet verder.
Ik hoop dat ik in de toekomst andere mensen kan helpen die hetzelfde moeten doormaken als ik, want we staan er niet alleen voor.
Aan alle vrouwen:
“Je bent wie je bent en het is vooral je warme innerlijke die van belang is”
“Trust in the universe.
The sooner you let go,
the sooner you will be free.”
En zo sloten we ons gesprek af.
Ze vertelt nog over de video opname die ze maakte toen ze haar haren liet afscheren
door haar beste vriendin, waar haar -toen 5 jarig- zoontje ook bij was.
Ik ging nadien zelf meteen naar haar Instagrampagina om dit te bekijken.
Op dit filmpje zie je ook helemaal hoe zij is, hoe zij daar mee omging,
want ondanks het feit dat dit toch een heel grote mijlpaal
en emotioneel moment in haar leven was, bleef ze lachen.
Mijn eigen moederhart kroop dan ook heel even in elkaar
toen ik haar zoontje het scheerapparaat zag pakken en enkele haren wegscheerde.
Thammy wou niet anoniem blijven, en dus deel ik met plezier haar Instagram met jullie,
waar jullie zelf ook dit filmpje kunnen bekijken.
Instagram Thammy
Heb jij ook een verhaal over je lichaam,
waarvan je denkt dat anderen misschien wel inspiratie uit kunnen halen?
Ik kies maandelijks iemand uit de mailbox om uit te nodigen naar de studio,
dus schrijf je gerust in, ik hoor graag jullie verhaal.
.